نوشته های من تنها

سلام

از معرفی کردن و رفتن توی محیط‌های جدید خیلی بدم میاد. این که 20 نفر دارن کارشون رو میکنن و دونه دونه بالا سرشون بری و وقفه تو کارشون بندازی و یه دیالوگ ثابت که به یه نفر که 5 متر اونورتر نشسته رو بهش بگی. که احتمالا وقتی داشتم میگفتم شنیده. و مثلا نفر 10 ام دیگه کاملا میدونه من کی ام و منم میدونم که میدونه و باید یه چیز خیلی خیلی رو اعصاب رو جفتمون نقش بازی کنیم.

ولی خب یکی از خوبیایی که این کرونا برای من داشت این بود که به محض ورودم به این شرکته، همه چیز تعطیل شد و همه‌ی جلسه‌ها آنلاین بود. این باعث شد که اول قیافه همه رو چند ده بار دیده باشم و دوم هم این که الان که کم کم داریم بر میگردیم سر کار، خیلی تعداد آدما کمتره و هر روز میتونم یکی دو تا آدم جدید ببینم و خودم رو معرفی کنم. که کنترل همه چیز رو خیلی آسون تر میکنه!

داستان یه ماه اخیر و کرونا رو هم برای گفتن دارم که شروع به کارم خنده داره که تا اومدم همه چی به هم ریخت و یخ شکن خوبیه.

آره کلی استرس کمتره و میتونم یه جوری رفتار کنم که انگار یه ماهه میشناسمشون.